En ineens woog ik meer dan ooit. Ik was nog zwaarder dan tijdens mijn zwangerschap. Goed, ik word ook een dagje ouder, vertelde ik mezelf. Het was ook vast spiermassa die er in korte tijd was bijgekomen, maakte ik mezelf wijs. Toch kon ik niet meer om die buik heen. Zeker met die mode van nu niet met die hoge broeken. Het zag er niet uit.
Ik had nog nooit zoveel gegeten
Ergens was die buik ook wel een goed teken. Heel lang had ik vaak buikpijn en ben ik bepaalde voeding gaan vermijden. Geen chocola, niet te vet, geen taartjes…Voor mijn huwelijk at ik zelfs bijna geen suiker meer. Ik at wel fruit dus ik kreeg wel fruitsuiker binnen. Verder at ik me een breuk aan eiwitrijke voeding zoals eieren en kwark. Ik had het idee nog nooit zoveel gegeten te hebben, maar ik viel als een idioot af.
Ondergewicht
Een week voor het trouwen paste ik nog een keer de trouwjurk. De trouwjurken-mevrouw keek bezorgd. “Oei, ik moet hem alweer innemen. Nu echt niet meer afvallen, hoor!” Bij het ophalen van de jurk deed ik hem nog eens aan en ik zag in haar ogen dat ze niet tevreden was. Ik kon het niet helpen, maar ik was nu echt (weer) aan het ondergewicht. Als kind was ik al geplaagd omdat ik zo dun was. Haasje-over doen, durfden ze bij niet. “Ieiei, ik voel je botjes! Dadelijk breek ik je nog!”
Als je maar sport..?
Helaas hielp dit dieet ook niet. Ik bleef de pijn in mijn buik houden en had vaak last van hersenmist. Ik weet niet hoe het kan maar tegenwoordig heb ik er een stuk minder last van. Daarom was ik super blij dat ik me soms helemaal kan laten gaan en rustig een zak paaseitjes kan opeten. Door mijn werk moet ik veel sporten. Ik ben van mezelf niet zo sterk en dus doe ik aan krachttraining om in elk geval mijn rug en schouders te verstevigen. Daarnaast vind ik het super leuk en zit ik nu aan 5 keer per week trainen. Dan denk je dat je best ook flink kan eten.
Gat als een echoput
En vroeger kon ik dat ook best. Je zag er niks van. Alleen die tandheelkunde student…die zag het wel! Hij kon zijn enthousiasme niet verbergen toen hij en flink gat bij me ontdekte. Heel fijn voor hem want dan kon hij lekker oefenen. Uren lag ik in de stoel. “Nee, je moet nog dieper boren.”, zei de docent. De student werd steeds zenuwachtiger. De zenuw leek nu toch echt wel in de buurt. Gelukkig was het hem gelukt om ook het zetten van de verdoving eens flink op mij te oefenen. Hij gaf mij een spiegel. “Kijk!”, zei hij onder de indruk. “Moet je kijken wat ik allemaal al weggeboord heb.” Ik schrok me kapot. Ik verwonderde me dat zijn laatste woorden geen echo hadden gebracht, want het leek zowat een echoput.
Ik? Nee joh!
“Je drinkt vast veel cola.”, zei hij. Ik vond van niet. Wat een onzin. Ik, cola? Nee joh, veel te duur. Ik vergat even dat ik prille verkering had en met diegene heel wat avondjes op de bank doorbracht. Niet alleen met de prille verkering maar ook met een fles cola en M&M’s. We waren vaste klant bij de videotheek. (Voor de jonge lezers..de videotheek was een winkel waar je films kon huren.) Bij de kassa lagen de lekkerste dingen. Fudge…zure matten…lolly’s…Nou, die lieten we niet bij de kassa liggen, kan ik je vertellen. Tijdens het film kijken of alweer de hele serie Friends (Ja, Bing watchen konden we toen al) vloog alles mijn mond in zonder dat ik het door had. Ondertussen kreeg ik dus gaatjes en erosie. Zonder dat ik het door had. Zonder dat ik me besefte dat mijn lifestyle te wensen overliet.
Gewoonte
Ik dreigde dus weer die kant uit te gaan. Voor ik het wist was het een gewoonte geworden om in de avond een koekje te eten. Dat koekje werden twee koekjes. Die twee koekjes werden drie koekjes….en ach, overdag even achter die computer gauw een bak vla met cruesli in plaats van he-le-maal een boterham smeren. Zo erg kon dat niet zijn. Nou, wel dus…Ik voelde me er helemaal niet meer lekker bij. Hoe lang hield ik mezelf nog voor de gek? Ik liet mijn vetpercentage op de sportschool meten. En jawel, het was echt geen spier wat die weegschaal aangaf.
Even slikken
Dus die koekjes zijn verleden tijd en ook die bak vla eet ik niet meer. Et voilà, de kilo’s vlieger er alweer af. Het is af en toe wel moeilijk als mijn man wel wat lekkers pakt. Ik begin dan serieus te watertanden. Even slikken en weer doorgaan!
Mijn angst
Mijn enige vrees is dat ik te goed afval. Wat als ik teveel kilo’s kwijtraak? Hoe hou ik het streefgewicht op peil? Tja, dat weet ik dus echt niet. Ik heb eigenlijk nooit meer gaatjes en weet ik dus wel hoe ik kan eten zonder dat het mijn gebit kwaad kan doen. Maar de mondhygiënist weet helaas niet alles van voeding. Daarom is het belangrijk om als mondhygiënist de samenwerking op te zoeken. Het is niet de bedoeling dat ook mijn patiënten aan het ondergewicht raken door mijn adviezen die enkel op de mond gericht zijn.
Netwerken
Sinds kort zit ik in het Netwerk Voeding & Gezondheid. Super leerzaam. We (diëtisten en mondhygienisten) geven elkaar presentaties en diepen samen casussen uit. Onze beroepen kennen ontzettend veel raakvlakken. Zo kunnen we zorgen dat we geen tegenstrijdige adviezen geven en elkaars adviezen aanvullen.
Dus wedden dat ik daarom straks gewoon die hoge broek aan kan zonder dat hij van mijn kont afglijdt? Tenzij de mode weer verandert …dat heb ik weer natuurlijk…
