“Ik moest van meneer zeggen dat hij de trap heeft genomen.”, zegt de balie-assistent die bij mij om het hoekje kijkt. Ik moet lachen. Wat een man! Ik behandel hem nog niet zo lang maar het lijkt al bijna mijn beste vriend. Zo joviaal en gezellig is hij. En dat weet hij donders goed.
Als je het ziet, eet je het op
Gisteren keek ik weer naar Beter!. Echt een geweldig programma. Dit keer legde de leefstijlcoach uit welke voeding gezond lijkt, maar het in wezen niet is. Ook legde ze uit wat dan wel daadwerkelijk gezond is. Haar cliënt kreeg de opdracht om de tafel te dekken en links de ongezonde producten te zetten en rechts de gezonde producten. Haar vriendinnen schoven aan en ze legde het concept uit. “Hmmpf.”, zei er eentje. “Is sinaasappelsap ook al niet goed? Tss…dan kan je toch niks meer eten of drinken?” en schonk zichzelf rustig een glaasje in. De ander volgde haar ‘goede’ voorbeeld en pakte met haar kin omhoog een heerlijk uitziend croissantje. Daar zat die mevrouw dan…aan de rechter kant van de tafel. Ze slikte wat weg.
Of dat nou het speeksel wat haar al in de mond liep was of een stukje frustratie dat haar vriendinnen haar niet leken te steunen, dat weet ik niet. Maar ik had het met haar te doen. Had ze verdorie de helft van de tafel gezond gekregen en nog pakten haar ‘vriendinnen’ vrolijk het eten en drinken voor suiker en vet. Ze aten het voor haar neus op. Nou, dan moet je aardig sterk in je schoenen staan! Als lekker eten je aankijkt, dan ga je gewoon voor de bijl. Zo werkt ons brein helaas.
Want dat hoort erbij..
Eten en gezelligheid horen bij elkaar. Samen eten werkt heel verbindend. Je nodigt iemand op de koffie uit of je gaat er eentje samen drinken. Oerhollands doen we een koekje bij de koffie of we gaan met de cultuurverschuivingen mee en we maken er op zijn minst een High Tea van. Want dat is gezellig. Want dat hoort erbij. Je schuift je bezoek nu eenmaal geen bak sla toe.
Onlangs was er een fittie hier in het dorp. Er werd gedemonstreerd bij het zwembad. Daar mocht nu alleen nog maar met de pinpas betaald worden. Dat vond het dorp grote schande. Want zo kon je kind niet eens even alleen met een paar losse euro’s een ijsje, snoepjes of patatje kopen. Schijnbaar vinden we dit super belangrijk, want zwemmen is een uitje en iets lekkers….hoort erbij. Er kwam een kar met patat net buiten het zwembad en een tafel met snoep. Oja, er stond ook een kistje appels. Zodra de badgasten het in de gaten kregen, stroomden ze toe. Als zoete broodjes…de patat en de snoep dan he? De appels bleven keurig in het kistje liggen.
Of toch niet?
Ik vraag me dan af, waarom het er eigenlijk zo hoort. Waarom nemen we niet gewoon een boterham mee naar het zwembad? Zeker nu zonnebloemolie schaars is, is de friet behoorlijk duur. Waarom schotelen we ons bezoek niet iets gezonds voor? Waarom hoor ik: “Toe maar, hoor. Pak toch. Mag wel hoor. Het moet op. Op een been kan je niet staan. Kom, doe eens gezellig. Hier. Weet je het zeker? Voor de slanke lijn hoef je het niet te doen, hoor! Je hebt het verdient. Geniet er maar van.”, als ik wat afsla? Waarom vinden we suiker, vet en alcohol zo gezellig? Eigenlijk best gek…
Vet geeft ontsteking in je hele lichaam
Terug naar mijn patiënt. Hij heeft een ernstige ontsteking in zijn mond. Ik krijg deze niet goed onder controle. We hebben zijn mondhygiene al geoptimaliseerd. Er is geen spatje plak meer te vinden. Voordat ik de stoel plat kan leggen (“Niet te ver achterover want dan raak ik benauwd.”), moet hij even open adem komen. “Ik schrok van de weegschaal.”, vertelt hij me. “Nu moet ik toch echt eens gaan afvallen.” Hij zit wijdbeens en zie zijn buik tussen zijn benen in hangen. Ik zie dat hij er echt van baalt. “Confronterend he? Wel stoer dat je op de weegschaal bent gaan staan. Ik snap dat je gewicht kwijt wilt en dat zou ook veel beter voor je mondgezondheid zijn. Maar vertel me…waarom pakte je net de lift?” Even kijkt hij me schalks aan en begint dan te lachen.
Wees niet te hard voor jezelf
Ik kan best direct zijn. De meeste mensen waarderen dat wel. Ik laat merken wat mijn intenties zijn en we lachen vaak samen om ons eigen gedrag. We willen het een en doen het ander. Deze meneer begint zichzelf dan op de kop te geven. “Ik heb ook echt geen discipline he…na drie weken geef ik het alweer op.” Ik vraag hem of hij weleens begeleiding heeft gehad. “Haha, ja! Ik ben naar de diëtist geweest. Maar ja…je kent me…na twee keer zaten we daar heel gezellig te keuvelen over allerlei recepten. Ik manipuleer de boel gewoon!”
Als ik zijn gebit heb gereinigd, vraag ik hem waarom hij zichzelf zoveel verwijt. Hij moppert op zichzelf en lacht het weg. Ondertussen weerhoudt het hem om zijn doel te bereiken. Want door al die zelfverwijten wordt hij stiekem helemaal niet zo vrolijk. De oplossing daarvoor zoekt hij onbewust weer in eten. “Je hebt helemaal gelijk. Ik heb een vriend die nooit meer beter wordt. Maar hij leeft gezond zodat hij niet te snel achteruit gaat. Hij klaagt nooit. Dat wordt mijn voorbeeld!”
