Ja, ik ben schuldig! Tijdens mijn carrière heb ik al veel mondzorgpraktijken mee mogen maken. Toen ik begon met werken, hadden veel patiënten nog nooit van een mondhygiënist gehoord. Inmiddels is dat behoorlijk veranderd. Als ik nu weer eens in een andere praktijk begin, vragen mensen of ik alweer een nieuwe ben en of ik wel blijf.
Vertrouwen
Het wordt zo steeds moeilijker om een vertrouwensband op te bouwen als patiënten zich bedenken dat ook deze mondhygiënist maar een paar jaartjes mee zal gaan. Het roept natuurlijk best wat vragen op. Waarom blijven mondhygiënisten tegenwoordig niet zo lang in een mondzorgpraktijk weken? Mankeert er soms iets aan de praktijk? Ik heb mezelf diezelfde vraag gesteld. Waarom ga ik eigenlijk steeds weg? Waarom doen aardig wat collega’s hetzelfde?
Positie
Laat ik eerst mijn eigen verhaal uitleggen. Als mondhygiënist neem je best een moeilijke positie in. Je bent namelijk geschoold om verantwoordelijkheid te dragen en om beslissingen te maken. Anderzijds ben je ‘maar’ een hbo’er en is er in de meeste gevallen sprake van een tandarts die ook beslissingen maakt. De truc is natuurlijk om samen tot een plan te komen. Toch is dat niet zo vanzelfsprekend zoals het nu klinkt. Helaas nemen tandartsen de mondhygienist niet altijd even serieus en zo ook de patiënt niet. En dat terwijl we ons als mondhygiënist toch echt wel hebben doorontwikkeld tot een professional met een eigen vakgebied dat deels overloopt met dat van de tandarts.
Op sommige vlakken weet ik dus echt wel meer dan de tandarts en beschouw ik mezelf als adviseur van zowel de patiënt als de tandarts. Toch wil het in de praktijk niet altijd even goed lukken om behandelplannen met elkaar op een gelijkwaardige manier door te spreken. Vaak ook domweg tijdgebrek en is het organisatorisch moeilijk voor elkaar te botsen. Maar soms meen ik me niet serieus genomen te worden.
Of dat nu een Calimero-effect is en dat ik niet genoeg voor mezelf opkom…? Nou, ik vrees dat diegene die me kennen weten dat ik aardig mijn mannetje kan staan. En soms misschien ook wel er te hard inga omdat ik bij voorbaat al weerstand voorspel. Tja, en zo kan ik nog wel een tijdje zelfkritisch en analytisch zijn en probeer ik mezelf te verbeteren maar soms werkt die samenwerking gewoon blijvend niet. Een van de redenen waarom ik dan opstap.
Mijn redenen voor opstappen
Andere redenen voor mij om op te stappen waren de volgende:
- Gezinsuitbreiding
- Een te volle agenda
- Een eigen praktijk begonnen en uitgebreid
- Toch weer graag de samenwerking op zoeken binnen een praktijk
- Kansen zien in een andere praktijk
- Financieel ongezonde praktijk waardoor er geen instrumenten aangeschaft konden worden
Nog eentje
Zo als je kunt lezen, ben ik niet de enige mondhygiënist die opstapt en switcht. Maar soms ben ik ook de extra mondhygienist die er nog bij is gekomen. Omdat veel mondhygiënisten tegenwoordig ZZP’er zijn, kunnen we niet meer voor maar een praktijk werken. We moeten onze tijd verdelen tussen meerdere opdrachtgevers. Dus de meesten van ons werken voor minstens twee praktijken.
Redenen van collega’s
Verder stapten collega op wegens:
- Van loondienst naar zzp switchen (en dat kan niet in dezelfde praktijk)
- Tandheelkunde gaan studeren
- Verhuizing
Dan nog even dit…
Ik wil nog even een ander punt vertellen, wat toch ook wel meespeelt. Als mondhygiënist hou ik me voornamelijk bezig met de behandeling van parodontitis. Vooral in het begin van mijn carrière was dit heel lastig. Niemand had er ooit van gehoord, er ontbraken goede benodigdheden, ik had zelf er weinig ervaring mee en het volgen van het protocol werd wat weggewuifd als overdreven. Het meekrijgen van mijn patiënt en ook de tandarts was een ware uitdaging. En dat is het nog steeds, maar het wordt gaande weg eenvoudiger.
Tegenwoordig krijg ik patiënten enorm snel op de rit. Ik zie wat het probleem is, zoek het achterliggende probleem op en krijg het tandvlees stabiel. Tja, en heel eerlijk…wordt het dan een beetje saai. Als er niet veel nieuwe patiënten bijkomen dan blijf ik alleen maar mensen voor de nazorg zien. Okay, stabiel houden is ook niet eenvoudig, maar toch. Voor mij is het avontuurlijke er dan wel af. Ondertussen voel je de hete adem van mensen die wel bij je onder behandeling willen maar die niet meer in de agenda passen. En dan lonkt er dus weer een nieuwe praktijk
En/Of…ik kan samenwerken met collega’s die wat minder ervaring hebben of minder kennis/achtergrond waardoor ik een deel van mijn agenda kan overdragen. Dat is echt heel fijn. Natuurlijk hou ik nog een oogje in het zeil. Het is ook heel erg leuk als je die collega’s kunt helpen in hun groei. Het is echt geweldig als je een onzekere collega ziet opbloeien tot een toppertje. Dan ben ik dus niet alleen trots op mijn patiënten maar op het team. Ook kan ik zelf leren van collega’s en zo versterk je me elkaar echt met als winnaar de patiënt. Nu ik weer in een nieuwe praktijk ga beginnen, heb ik daar al mijn hoop op gevestigd. Want ook de patiënt heeft recht op een behandelaar die haar vak met passie uitvoert die hij volledig kan vertrouwen!
