De zorg dreigt onbetaalbaar te worden. Of misschien zeg ik dit helemaal verkeerd. De zorg is al voor veel mensen onbetaalbaar geworden. De premies gaan omhoog, de tarieven gaan omhoog en de vergoeding gaat naar beneden. De tarieven stijgen minder hard dan de kosten en bovendien is er een tekort aan werkkrachten. De mantelzorgers worden overvraagt. Waar gaat dit heen?
Zijn we voor niks opgeschoven?
Ik meende toch dat ik goed bezig was om de zorgvraag naar beneden te stellen. Door preventie te bieden, voorkom je een hoop ellende en dus ook zorgkosten. Deze preventie wordt voor kinderen voor 100% uit de basisverzekering uitgekeerd. Curatie (dat wil zeggen, het oplossen van ziekte) levert de zorg meer op dan preventie. Toch wilden we een verschuiving van cure naar care. Van curatie naar preventie dus. Daar hebben we met z’n allen keihard aan gewerkt en nog steeds vreet dit tijd, training en bijscholing. Dit bekostigden we allemaal zelf.
In een uurtje…???
Maar nee, menig zorgverzekeraar vindt dat hij piketpaaltjes in de grond moet slaan als het om preventie gaat. Nu we eindelijk zover zijn dat in aardig wat praktijken kinderen tandenpoetsles krijgen, vindt de verzekeraar ineens dat we hier niet meer dan een uurtje per jaar voor mogen nemen. In dat uur moeten we kinderen en ouders bewust maken. We moeten een vertrouwensband opbouwen en/of onderhouden. We moeten hen informeren. We moeten hen motiveren. We moeten erachter komen hoeveel risico er is. We moeten onderzoek doen. We moeten dit risico managen. We moeten achter de achterliggende oorzaak komen. We moeten een kijkje achter de voordeur kunnen krijgen. We moeten ouders in hun kracht zetten. We moeten positief benaderen en complimenten uitdelen. We moeten een instructie geven en begeleiding geven. We moeten feedback geven. We moeten analyseren en evalueren. We moeten adviseren en coachen. We moeten gedrag laten veranderen. We moeten vragen beantwoorden. We moeten samenvatten. We moeten bovenal luisteren. Kan dat in 60 minuten? Ja, bij een gemiddeld kind. Zeg me…wie is er gemiddeld?
Is je kind niet gemiddeld?
Is je kind niet gemiddeld? Dan wordt de code voor informatie/instructie (M01) niet meer vergoed. Tenzij de praktijk een aanvraag doet bij deze verzekeraar. Een aanvraag is pure administratie. Administratie waar zowel de behandelaar als een eventuele assistent hard voor moet werken. Dit is kostbare tijd die niet in de patiënt gaat zitten. Voordat een aanvraag in behandeling wordt genomen, verwerkt wordt en er uitslag is, kunnen er weken voorbij gaan. Waarschijnlijk precies die tijd dat je het kind al had terug willen zien. Want een kind blijft echt niet weken lang super goed tandenpoetsen. Meestal is er na zes weken een terugval. Net daarvoor wil je eigenlijk een kind terugzien. Namelijk de tijd dat je een compliment kunt uitdelen en een kind kan motiveren om vooral door te zetten en door te gaan. Het is al erg moeilijk om dit in te plannen. De agenda’s van mondhygienisten puilen uit en bovendien wil je ook niet dat een kind school moet missen. Nu krijgen we ook nog de verzekering die om tijd vraagt erbij.
Arme gezinnen
Gemiddelde kinderen wonen vaak in gemiddelde wijken. Kinderen waar het niet zo goed mee gaat wonen in de zogenaamde lage SESwijken. SES staat voor Sociaal Economische Status. Hierbij wordt er gekeken naar het inkomen en naar opleidingsniveau van de ouders. Plat gezegd: hoe armer het gezin, hoe slechter de mondgezondheid. Het werken in een lage SESwijk is dus niet mals. Je moet eigenlijk hard werken, veel repareren en informeren maar het mag niet teveel geld kosten. Dat is dus niet heel erg aantrekkelijk voor de mondzorgbehandelaar en/of de praktijkhouder. Nu zijn het precies diegene die nu nog meer opgezadeld worden met de administratieve last. Je zou ze toch juist een flinke schouderklop willen geven?
De zorg is ziek
Dus ondanks dat iedereen roept dat preventie de heilige graal is, dat de zorg ‘ontregelt’ moet worden en zorgpersoneel spaarzaam moet worden ingezet, is dit het resultaat. Nog meer regels, ontmoediging van preventie, onzekerheid voor ouders, slechte timing van zorg en nog meer druk op de schouders. Dit gaat juist resulteren in nog meer kosten. Zo wordt de zorg helemaal niet betaalbaar. De zorg is echt ziek.
